تفاوت بیت کوین و نئو

تفاوت کوین و توکن

نئو (NEO) چیست؟

اگر علاقه‌مند به ارزهای دیجیتال باشید، حتما باید با نئو، این ارز دیجیتال فوق العاده آشنا شوید. نام نئو قبلا انت شیرز بود و حالا با عنوان اتریوم چینی هم از آن یاد می‌شود. نئو شباهت‌های زیادی به اتریوم دارد اما ویژگی‌های بسیار جالب و ناشناخته‌ای در این فناوری وجود دارد.

طبق چیزی که در وب‌سایت رسمی این ارز دیجیتال نوشته شده است، نئو یک پروژه بلاک چینی است که توسط یک بنیاد غیرانتفاعی توسعه یافته است. این پروژه از فناوری بلاک چین و هویت دیجیتال برای دیجیتالی سازی دارایی‌ها، مدیریت خودکار دارایی‌ها با استفاده از قراردادهای هوشمند و تحقق «اقتصاد هوشمند» با توزیع جمعی بهره برده است.

در واقع نئو یک پلتفرم و شبکه بزرگ است و واحد ارزی NEO فقط جزئی از این شبکه است.

هدف اصلی نئو این است که شبکه توزیع شده نئو یک اقتصاد هوشمند را ایجاد کند.

نئو توسط شرکت OnChain واقع در شانگهای چین توسعه داده شد. تحقیقات در مورد نئو از سال ۲۰۱۴ آغاز شد.

پروژه Neo که ابتدا با نام انت شبرز شناخته شده بود، توسط دو جمع سپاری جذب سرمایه کرد. نخستین جمع سپاری در اکتبر ۲۰۱۵ به مدت ۱۰ روز ادامه داشت که طی آن ۱۷٫۵ میلیون توکن نئو به ارزش ۵۵۰،۰۰۰ دلار فروخته شد. در جمع سپاری دوم، ۲۲٫۵ میلیون توکن به قیمت ۴٫۵ میلیون دلار به فروش رفت.

نئو قصد ایجاد یک اقتصاد هوشمند را در سراسر جهان دارد که تمام مسائل اقتصادی روزمره را پوشش دهد. سه جزء اصلی این اقتصاد هوشمند عبارتند از:

• دارایی‌های دیجیتال
• هویت دیجیتال
• قرارداد هوشمند

یک دارایی دیجیتال چیزی است که در فرمت باینری و با حق استفاده وجود دارد. مالکیت حقیقی در دارایی‌های دیجیتال بسیار حائز اهمیت است.

با ظهور بلاک چین، مالکیت دیجیتال حقیقی تحقق یافت. با فناوری بلاک چین می‌توان دارایی‌های دیجیتال غیرمتمرکز،امن و بدون دخالت هر نهادی ایجاد کرد.

دو نوع دارایی‌های دیجیتال در نئو وجود دارد:

• دارایی‌های فراگیر یا جهانی
• دارایی‌های قراردادی

دارایی‌های جهانی توسط کل یک سیستم به رسمیت شناخته شده و می‌توانند توسط تمام قراردادهای هوشمند و مشتریان شناسایی شوند.

دارایی‌های قراردادی دارایی‌هایی هستند که فقط در قراردادهای خاص خود به رسمیت شناخته می‌شوند و نمی‌توانند در سایر قراردادها استفاده شوند.

به عنوان مثال ارزهای دیجیتال Golem و Bancor هر دو توکن‌هایی مبتنی بر قراردادهای هوشمند اتریوم هستند اما مثلا نمی‌توان در سیستم Bancor از توکن‌های گلم استفاده کرد.

ویکی‌پدیا هویت دیجیتالی را این‌گونه تعریف می‌کند:

یک هویت دیجیتالی اطلاعاتی از یک فرد است که روی کامپیوترهای یک نهاد ذخیره می‌شوند. این فرد می‌تواند حقیقی یا حقوقی باشد.

برای دیجیتالی کردن دارایی‌ها به کار، هویت دیجیتال قابل اعتماد است.

در پروژه نئو از استاندارد هویت سنجی X.509 که یک مدل صدور گواهی دیجیتال پذیرفته شده است، استفاده می‌شود.

تأیید هویت در نئو می‌تواند از روش‌های زیر صورت گیرد:

• استفاده از ویژگی‌های شناسایی چهره
• اثر انگشت
• صدا
• پیامک
• روش‌های چند مرحله‌ای دیگر

تصور کنید در خیابان هستید و قصد دارید سوار تاکسی شوید؛ از نرم افزار تلفن همراه خود یک خودرو درخواست می‌کنید و یک ماشین خودران (بدون راننده) شما را سوار می‌کند. تاکسی شما را به یک پمپ بنزین می‌برد و هزینه سوخت را هم از پولی که از مسافرهای قبلی دریافت کرده، پرداخت می‌کند. سپس شما را به مقصدتان می‌رساند و کرایه سفرتان هم از کیف پول الکترونیکی شما پرداخت می‌شود. در زمانی که تاکسی در حال رساندن شما به مقصد است، به صورت خودکار هزینه بیمه سالیانه و بدهی ماهانه مالک خود را هم می‌پردازد. بعد از اینکه شما را پیاده می‌کند به یک تعمیرگاه می‌رود تا عیب‌های احتمالی را هم برطرف کند.

شاید فکر کنید این‌ها صحنه‌ای از یک فیلم علمی و تخیلی باشد، اما این آینده جهان است؛ قراردادهای هوشمند می‌توانند بستری برای ساخت جهان آینده باشند.

یک قرارداد هوشمند، یک پروتکل ویژه است که برای مشارکت، تأیید یا اجرای مفاد یک قرارداد خاص، فعال می‌شود. قراردادهای هوشمند معاملات و فرایندها را به صورت کاملاً تضمینی و بدون اشخاص ثالث انجام می‌دهند. فعالیت و ثبت‌های قرارداد هوشمند قابل پیگیری و غیر قابل برگشت هستند. مجموعه‌ای از قراردادهای هوشمند یک برنامه غیرمتمرکز یا Dapp را می‌سازند.

برای درک بهتر می‌توان این‌گونه آن‌ها را توصیف کرد: آن‌ها مانند دستگاه‌های فروش خودکار فعالیت می‌کنند. وقتی شما قصد خرید یک نوشابه با استفاده از این دستگاه‌ها را دارید، پول را به دستگاه وارد می‌کنید و دستگاه به صورت خودکار پول شما را پردازش می‌کند و نوشابه را تحویل می‌دهد.

جدا از مسائل فنی، قراردادهای هوشمند هم تقریباً مانند دستگاه‌های فوق کار می‌کنند. بدون نیاز به افراد یا سازمان‌های واسطه فرایند پرداخت یا اجرای یک قرارداد را پردازش می‌کنند و در صورت صحیح بودن مفاد قرارداد مشخص شده، فعالیت را انجام می‌دهند.

آن‌ها تنها دستورالعمل‌هایی را که به آن‌ها داده شده را به طور خودکار اجرا می‌کنند.

در ابتدا، دارایی‌ها و شرایط قرارداد، کد گذاری می‌شوند و در بلاک بلاک چین قرار می‌گیرند. این قرارداد بین نود های پلتفرم توزیع و چندین بار کپی شده است. بعد از پردازش انجام شد، قرارداد مطابق با شرایط مشخص شده اجرا می‌شود.

شاید برایتان سؤال باشد که هوشمند سازی فرایندها خیلی وقت است که انجام می‌شود اما تفاوت فرایند قراردادهای هوشمند با فرایندهای معمولی در اینترنت غیرمتمرکز بودن و عدم بازگشت آن است.

مثلاً تراکنش‌های بانکی به صورت هوشمند انجام می‌گیرند اما مثلاً بانک مرکزی می‌تواند جلوی یک تراکنش را بگیرد. در قراردادهای هوشمند شخص یا نهادی قادر به کنترل یک قرارداد نیست و وقتی مفاد یک قرارداد صحیح باشد، این قرارداد به صورت کاملاً خودکار اجرا می‌شود.

هر چیزی که در بلاک چین ثبت می‌شود باید تغییر ناپذیر باشد و بین نودهای مختلف در شبکه توزیع شود. به طور کلی، قرارداد هوشمند باید سه ویژگی زیر را دارا باشد:

• قطعی
• دارا بودن پایانی برای یک فرایند
• ایزوله

در یک بلاک چین همه می‌توانند یک قرارداد هوشمند بسازند و آپلود کنند. با این حال، این قرارداد به صورت عمدی یا غیرعمدی ممکن است دارای اشکالات و ویروس‌هایی باشد. اگر قرارداد ایزوله نباشد، ممکن است کل سیستم را مختل کند. از این رو، بررسی و ایزوله شدن یک قرارداد قبل از اجرا مهم است.

قراردادهای هوشمند اتریوم و نئو از یک سیستمی به نام ماشین مجازی بهره می‌برند.

ماشین مجازی (VM)، یک سیستم کاملاً تورینگ است و روی شبکه اتریوم اجرا می‌شود. این سیستم صرف نظر از زبان برنامه نویسی، به هر میزان که کاربر بخواهد زمان و حافظه در اختیارش قرار می‌دهد. ماشین مجازی روند ایجاد برنامه‌های بلاک چینی را بسیار آسان‌تر و کارآمدتر از همیشه می‌کند. به جای اینکه برای هر برنامه یک بلاک چین ایجاد کنید می‌توانید از یک بلاک چین تفاوت بیت کوین و نئو برای هزاران برنامه استفاده کنید.

در واقع با استفاده از این قابلیت در صورت اشکالی در یک قرارداد، فقط همان قرارداد تحت تأثیر قرار می‌گیرد و به شبکه اصلی آسیبی نمی‌رسد.

مفهوم دیگری نیز به نام داکر (Docker) وجود دارد که مانند ماشین مجازی عمل می‌کند. در اتریوم برای نوشتن قرارداد هوشمند در ماشین مجازی، باید با استفاده از زبان برنامه نویسی مخصوص اتریوم،‌ سالیدیتی این کار را انجام دهید.

در حال حاضر با توجه به بهره‌مندی نئو از داکر، برنامه نویسان می‌توانند با استفاده از زبان‌های C#، Jave و Paython قراردادهای هوشمند خود را توسعه دهند. برای کسب اطلاعات بیشتر به این لینک از سایت رسمی نئو مراجعه فرمایید.

برخلاف اتریوم که فعلاً مبتنی بر اثبات کار و استخراج است، نئو روی الگوریتمی پیشرفته از اثبات سهامفعالیت می‌کند و تمام توکن های آن از قبل تولید شده و به طور خودکار بین اعضای جامعه نئو بر اساس قواعدی توزیع می‌شود. توکن های شبکه نئو دو نوع هستند.

• توکن نئو – سابقاً با عنوان آنت شیرز شناخته می‌شد (ANS)
• توکن GAS – سابقاً با عنوان آنت کوین شناخته می‌شد (ANC)

تعداد تمام توکن های NEO و همچنین GAS هر کدام فقط ۱۰۰ میلیون واحد است. ۵۰ میلیون NEO از طریق پیش فروش‌های اولیه به فروش رفت و ۵۰ میلیون بقیه به مرور زمان در شبکه توزیع خواهند شد. حداقل میزان توکن NEO، واحد ۱ است و در کیف پول های رسمی (نه صرافی‌ها) امکان ذخیره زیر ۱ NEO وجود ندارد.

مکانیزم کامل توزیع نئو بنا بر گفته‌های وب‌سایت نئو به شرح زیر است:

ده میلیون توکن (ده درصد از کل توکن ها) به منظور ترغیب توسعه دهندگان و اعضای شورای نئو مورد استفاده قرار می‌گیرند.
ده میلیون توکن به‌منظور ترغیب توسعه‌دهندگان در اکوسیستم نئو مورداستفاده قرار می‌گیرد.
پانزده میلیون توکن (پانزده درصد از کل توکن ها) به‌منظور سرمایه‌گذاری در پروژه‌های بلاک چین‌های دیگر مورداستفاده قرار می‌گیرند. این توکن ها مختص اعضای شورای نئو هستند و سرمایه‌ها نیز تنها برای پروژه‌های نئو صرف خواهد شد.
پانزده درصد از توکن ها نیز برای شرایط اضطراری ذخیره می‌شوند.
استفاده سالانه از نئو نمی‌تواند بیش از پانزده میلیون نئو باشد.

دارندگان NEO نسبت به دارایی‌هایشان در کیف پول‌های معتبر نئو از توکن های GAS تولید شده سود خواهند برد. برای هر نئو که در کیف پول خود ذخیره کنید، روزانه ۰٫۰۰۰۳ GAS به شما تعلق می‌گیرد که در آینده می‌تواند بسیار ارزشمند باشد.

میزان اولیه توکن های GAS صفر بوده است و با ایجاد هر بلاک جدید، GAS نیز ایجاد خواهد شد. بنا بر گفته‌های وب‌سایت نئو، طی بیست و دو سال تمام GAS ها توزیع می‌شوند. محدوده‌های زمانی بین هر بلاک نیز پانزده الی بیست ثانیه خواهد بود. دو میلیون بلاک نیز طی یک سال ایجاد شده‌اند.

بنا بر گفته‌های وب‌سایت نئو:

هرسال چیزی در حدود دو میلیون بلاک ایجاد خواهند شد و میزان اولیه GAS در بلاک نیز هشت عدد خواهد بود. هر سال نیز یک GAS از بلاک کسر خواهد شد تا به این وسیله بتوان با گذر از هر دو میلیون بلاک منطبق شد. این کاهش به مدت بیست و دو سال ادامه خواهد داشت. پس از چهل و چهار میلیون بلاک، تمام بلاک‌های ایجاد شده GAS به محدودیت خود رسیده‌اند و پس از آن هیچ GAS جدید ایجاد نمی‌شود.

از Gas در شبکه نئو برای پرداخت هزینه‌های ایجاد قراردادهای هوشمند استفاده می‌شود.

در بلاک چین نئو در حال حاضر در هر ثانیه ۱۰۰۰ تراکنش انجام می‌شود. این در حالی است که سرعت تراکنش‌های اتریوم فقط حدود ۱۴ تراکنش بر ثانیه است. البته فراموش‌ نکنیم که اتریوم در پی افزایش سرعت و کاهش تراکنش‌های شبکه است و به گفته ویتالیک بوترین به زودی اتریوم جدیدی را خواهید دید.

توکن GAS ارز دیجیتالی است که برای پرداخت‌ هزینه‌های بلاک چین کابرد دارد. هرکس که مایل به ثبت قرارداد هوشمند و ایجاد برنامه اش روی شبکه باشد، باید هزینه‌های آن را با توکن های GAS پرداخت کند. با توجه به اینکه شبکه نئو مبتنی بر اثبات سهام است،‌ به داراندگان نئو در کیف پول‌های معتبر نئو (نه صرافی‌ها) نسبت به دارایی‌شان هر روز مقداری توکن Gas تعلق می‌گیرد. بنابراین برای ارسال تراکنش نیاز به پرداخت کارمزد نیست و کارمزد ناچیزی به طور خودکار از GAS های تعلق گرفته به نئوها کم می‌شود.

اتریوم چینی یا ارز دیجیتال نئو چیست؟

مهم ترین و شناخته شده ترین شبکه‌های بلاکچین در دنیا بیت کوین و اتریوم هستند. این دو علیرغم محبوبیت وشهرت بسیارشان درگیر مشکلات و محدودیت‌هایی هستند. به همین دلیل شبکه‌های بلاکچین جدیدی ایجاد می شوند که این محدودیت‌ها را از بین ببرند. یکی از همین شبکه‌های بلاکچین جدید نئو یا نسخه چینی اتریوم است.
ویژگی‌ها و مزایای خاص ارز دیجیتال نئو موجب شده است که جامعه قدرتمندی در بازار ارزهای دیجیتال تشکیل دهد. نئو در حال حاضر جزو 20 ارز دیجیتال برتر دنیا محسوب می شود و توجه بسیاری را در سراسر دنیا به خود جلب کرده است. در این مقاله ما به معرفی اتریوم چینی یا ارز دیجیتال نئو و تفاوت های آن با اتریوم می پردازیم.

معرفی اتریوم چینی یا ارز دیجیتال نئو

یک شبکه بلاکچین جدید در سال 2014 به نام AntShares توسط Da Hongfei ایجاد شد. این بلاک چین امکانات فوق العاده ای داشت. نئو اولین ارز دیجیتال چینی است و در روند پیشرفت در سال 2017 به نئو (NEO) تغییر نام داد و خیلی زود به عنوان رقیب مستقیم اتریوم به یک شبکه جهانی تبدیل شد.
در پلتفرم NEO تریدرها این امکان را دارند که قراردادهای هوشمند و برنامه‌های توزیع‌شده ایجاد کنند. به همین دلیل ارز دیجیتال نئو بسیار مورد توجه تریدر ها در سرتاسر جهان قرار گرفته است. طبق اعلام coinmarketcap نئو از لحاظ ارزش بازار، در بین 20 ارز دیجیتال برتر دنیا قرار دارد.

مزایای ارز دیجیتال نئو

امکانات موجود در پلتفرم نئو بسیار شبیه اتریوم است، ولی مزایای آن بیشتر از اتریوم است. در حقیقت ساختار نئو بر مبنای اتریوم بهبود داده ‌شده است:

قراردادهای هوشمند جدید: سیستم قراردادهای هوشمند نئو از تمام زبان‌های برنامه‌نویسی مطرح پشتیبانی می‌کند. بنابراین برنامه نویسان در این پلتفرم نیازی ندارند یک زبان برنامه‌نویسی جدید یاد بگیرند.

برنامه‌های غیرمتمرکز نئو: این پلتفرم به صورت دایم ابزارها و تکنیک‌های خود را توسعه می دهد و از توسعه برنامه‌های غیرمتمرکز همچون صندوق‌های هوشمند پشتیبانی می کند.

دارایی دیجیتال: در پلتفرم نئو این امکان وجوددارد که دارایی ‌های سنتی را از طریق قراردادهای هوشمند به دارایی ‌های دیجیتال توزیع ‌شده تبدیل کرد.

هویت دیجیتال: در نئو این امکان وجود دارد که از طریق سیستم‌های احراز هویت چندعاملی شامل تشخیص صدا، اثرانگشت، پیام کوتاه و تشخیص چهره ایجاد کرد.

مزایای نئو در مقابل اتریوم

یکی از مشکلات موجود در اتریوم کند بودن الگوریتم POW است. چینی‌ها این مشکل را با طراحی یک الگوریتم جدید به نام dBFT حل کرده اند. این الگوریتم میانگین مدت‌ زمان ساخت بلاک نئو را به 1 ثانیه رسانده و امکان انجام 1000 تراکنش در ثانیه را فراهم کرده است. در حالی که اتریوم هر 15 ثانیه یک بلاک و هر بار تنها 15 تراکنش را تأیید می‌کند.
همان طور که می دانید لایت کوین نسخه بهبود یافته بیت کوین است. می‌توان نئو را تا حدودی را با لایت کوین مقایسه کرد. البته لازم به ذکر است که نئو نسخه کامل تر و مستقل تری محسوب می شود.

استخراج ارز دیجیتال نئو

جالب است بدانید که امکان استخراج نئو وجود ندارد. به‌طورکلی 100 میلیون ارز نئو وجود دارد که همه آن‌ها در اولین بلاک از درون شبکه آزاد شد. 50 درصد از کل ارزهای دیجیتال موجود در شبکه ذخیره شده است که از آن‌ها برای تأمین بودجه شبکه استفاده شود.
معمولاً ارزهایی که یکجا استخراج می‌شوند و امکان استخراج بیشتر ندارند، دارای قیمت نسبتا پایینی در بازار هستند. اما نئو توانست به دلیل استقبال خوب کاربران و همچنین محدودیت 100 میلیون سکه‌ای، از این قاعده مستثنا باشد و قیمت قابل قبولی پیدا کند.

توکن گس چیست چه ارتباطی با نئو دارد؟

ارز دیجیتال نئو برخلاف اکثر ارزهای دیجیتال قابلیت تقسیم‌پذیری ندارد. یعنی نمی‌توان 0.5 یا 0.25 نئو را جابه‌جا کرد. برای امکان‌پذیر شدن پرداخت‌های کوچک مانند کارمزدها و حل مشکل عدم تقسیم پذیری از توکن گس (GAS) در کنار ارز نئو استفاده می‌شود.
گس برخلاف نئو همچنان در حال تولید است و این روند ادامه دارد تا طی 20 سال آینده 100 میلیون توکن گس تولید شود و سپس تولید آن متوقف خواهد شد.

خرید ارز دیجیتال نئو؛ از کجا ارز نئو بخریم؟

این ارز چینی در بازار ایران چندان محبوب نیست، به همین دلیل در اکثر صرافی‌های ایرانی امکان خرید و فروش مستقیم این ارز با ریال وجود ندارد. این امکان وجود دارد که با دلار از صرافی‌های بین‌المللی خرید انجام شود ولی با توجه به مشکلات تحریمی، خرید با دلار خطر زیادی دارد. بنابراین بهترین راه خرید نئو، خرید بیت کوین و تبدیل آن به نئو است. همچنین می توانید بعد از خرید اتریوم یا خرید تتر نیز آن را به نئو تبدیل کنید.

کلام آخر

در این مقاله به سؤال ارز دیجیتال نئو و ویژگی های آن چیست پاسخ دادیم. گفتیم که چینی‌های سازنده نئو، نقشه های بزرگی در سر می‌پرورانند. در ماه های اخیر افزایش قیمت نئو حاکی از آینده ای درخشان برای این ارز است. این ارز چینی یا نرز دیجیتال نئو می‌تواند جایگاه اتریوم را به ‌شدت تهدید کند.

تفاوت بیت کوین و نئو

چرا نئوNEO میتواند کاری را انجام دهد که سایر ارزهای رمزنگاری شده نمیتوانند انجام دهند؟
این ممکن است به زنده ماندن و پیشرفت آن حتی در چین کمک کند، جایی که نهادهای نظارتی دولتی بیش از پیش مراقب دنیای ارزهای رمزنگاری شده هستند. دولت نگران خطرات مالی احتکار ارزهای رمزنگاری شده است.

NEO چیست؟

نئو (NEO) به عنوان Ant-Shares توسط Da Hongfei و Erik Zhan در چین در سال 2014 تأسیس شد و در 2017 به NEO تغییر نام داد. این یک پلتفرم مبتنی بر بلاک چین است که از ارزهای رمزنگاری شده خود پشتیبانی میکند و توسعه دارایی‏های دیجیتالی و قراردادهای هوشمند را امکان پذیر میکند. از این نظر، شباهت به شبکه بلاک‏چین اتریوم مستقر در ایالات متحده دارد.
NEO قصد دارد مدیریت دارایی های دیجیتالی را از طریق استفاده از قراردادهای هوشمند، با هدف نهایی ایجاد یک سیستم اقتصاد هوشمند مبتنی بر شبکه توزیع شده، خودکار کند. در مجموع صد میلیون توکن نئو عرضه خواهد شد؛ در‌حالی‌‌که عرضه‌ی رمزارز اتریوم نا‌محدود است و توسط ماینر‌های شبکه‌ی آن اعمال میشود.

معادلات دیجیتال در بستر NEO

نئو (NEO) از نظر تئوری، سیستم اقتصاد هوشمند خود را (دارایی های دیجیتال + هویت دیجیتال + قرارداد هوشمند یا همان اقتصاد هوشمند) توصیف میکند. دارایی ها را میتوان به راحتی در بلاک‏چین NEO به شیوه ای باز، غیر متمرکز، قابل اعتماد، قابل ردیابی و شفاف دیجیتالی کرد که عاری از واسطه ها و هزینه های آنها باشد.
کاربران قادر به ثبت، خرید، فروش، مبادله یا انتشار انواع مختلف دارایی ها هستند. بستر نئو اجازه میدهد تا دارایی فیزیکی را با یک نماد دیجیتال معادل و منحصر به فرد در شبکه خود پیوند دهید. NEO همچنین از حفاظت از دارایی ها پشتیبانی می کند. آن دارایی های ثبت شده در این بستر دارای هویت دیجیتالی معتبر هستند و توسط قانون محافظت میشوند.

هویت دیجیتالی اطلاعات کلیدی قابل تأیید را در مورد افراد، سازمان‏ها و سایر نهاد‏های مشارکت کننده که در زمینه دیجیتال وجود دارند، امکان پذیر میکند. قراردادهای هوشمند امکان انجام معاملات و موافقت نامه ها را بین طرف‏های مختلف، بدون حاکمیت توسط هیچ سیستم حقوقی یا مکانیزم مرکزی فراهم میکند. اجرای چنین قراردادهایی بر اساس کد برنامه نویسی شبکه است و کدگذاری، ردیابی، شفافیت و برگشت ناپذیری تراکنش ها را امکان پذیر میکند.
نئو از دو سکه رمزنگاری NEO و GAS پشتیبانی می کند. NEOاز برنامه نویسی به تمام زبانهای اصلی از جمله # C، جاوا، پایتون و Kotlin پشتیبانی میکند، که این امر باعث میشود که جامعه بزرگی از توسعه دهندگان بتوانند به راحتی در پلتفرم خود مشارکت کنند.

تمرکز بر رعایت مقررات

نئو (NEO) تمایز روشنی با سایر سیستم عامل های استاندارد بر پایه‏ی بلاک‏چین، در خصوص تمرکز بر رعایت مقررات دارد. در حالی که دارایی های دیجیتالی و قراردادهای هوشمند در سایر پلتفرم های بلاک‏چین مانند اتریوم (ETH) محبوب هستند، سومین ویژگی کلیدی آنچه که آن را “هویت دیجیتالی” می نامد NEO را از بقیه جدا میکند.
هر فرد، کسب و کار یا هر نهاد دیگری که بر روی پلتفرم نئو فعالیت میکند، ملزم به داشتن یک هویت دیجیتالی منحصر به فرد است که بتواند تایید شود. افراد، مشاغل و پروژه ها تنها در صورتی میتوانند معامله کنند که طرف مقابل هویت مورد نیاز را داشته باشد، که این امر باعث می شود شبکه NEO از نظر مقررات با استانداردهای معاملاتی مطابقت داشته باشد.
حتی ممکن است گره های مختلف در شبکه نئو (NEO) قبل از اینکه بتوانند در تأیید تراکنش و سایر فعالیت‏ها مانند حسابداری و سازمان‏دهی مشارکت داشته باشند، نیاز به داشتن شناسه باشند.

شرکت مالک نئو – شرکت Onchain

در حین کار بر روی نئو، موسسین آن، علاقه شرکت های مختلف را که به دنبال راه حل های بلاک‏چین خصوصی بودند، جلب کردند. این منجر به ایجاد Onchain در سال 2014 شد، یک شرکت فناوری مستقل که با چارچوب های مالی و قانونی لازم کار میکند و راه حل های بلاک‏چین را برای شرکت های مختلف ارائه میدهد.
در حالی که تفاوت بیت کوین و نئو نئو (NEO) مانند بیت کوین و اتریوم کار میکند، Onchain بر ایجاد بلاک‏چین خصوصی و کنسرسیوم برای رفع نیازهای خاص صنعت تمرکز میکند.
محصول اصلی Onchain ، معماری شبکه های توزیع شده (DNA) ، از برنامه های دارایی دیجیتال برای کمک به مشاغل با ایجاد بلاک‏چین خصوصی و عمومی استفاده میکند. اعتقاد بر این است که DNA پلتفرم بلاک‏چین است که میتواند برای رفع انواع مشکلات مختلف در بخش خصوصی و عمومی سفارشی شود.

چطور NEO و Onchain تفاوت دارند

NEO و Onchain نهادهای جداگانه ای هستند که به طور مستقل وجود دارند و هیچ کدام مالک دیگری نیستند. NEO بخش تجارت با مصرف‏کننده یا همان Business-to-Consumer (B2C) را هدف قرار میدهد. جایی که “C” میتواند به مشتری یا حتی یک جامعه اشاره کند، در حالی که Onchain بر خدمات سازمانی تجارت بین کسب و کارها یا همان Business-to-Business (B2B) تمرکز میکند.

مجموعه Onchain توسط بزرگترین شرکت خصوصی چین به نام Fosun پشتیبانی میشود. موسس نئو در پاسخ به این سوال که چرا Fosun را به عنوان شریک سرمایه گذاری انتخاب کرده است، گفت: “سه بازوی اصلی مجموعه آنها شامل امور مالی، علوم پزشکی، سرگرمی و شیوه زندگی است که با فناوری بلاک‏چین هم افزایی خوبی دارد. به همین دلیل است که ما Fosun Group را به عنوان یک شریک سرمایه گذاری انتخاب کردیم، زیرا برای ما، منبع نرم افزار سازمانی که Fosun فراهم میکند، پلتفرمی برای Onchain برای نمایش فناوری بلاک‏چین، بسیار ارزشمند است.

نئو NEO و Onchain : چشم انداز آنها و ماموریت ها

بنیانگذاران مشترک NEO و Onchain تصور میکنند که میتوانند در آینده به قابلیت تعاملی بین زنجیره‌ای دست یابند. به این معنا که مکانیزمی برای ارتباط و به اشتراک گذاری اطلاعات بین بلاک‏چین ها ایجاد میشود، خواه آنها عمومی باشند مانند NEO‏ یا خصوصی مانند آنهایی که توسط مشاغل اداره میشوند.
با افزایش تعداد سیستم های مبتنی بر بلاک‏چین در حوزه های عمومی و خصوصی، در نهایت نیاز به همکاری بین آنها وجود خواهد داشت. تیم های NEO و Onchain امیدوارند بتوانند این خلأ را با کار مداوم خود پر کنند. با این حال، برای فعال کردن چنین قابلیت همکاری، اعتماد و هویت اهمیت پیدا میکند. این شکاف با ویژگی ذاتی هویت دیجیتال که بخشی جدایی ناپذیر از بستر بلاک چین نئو است، پر میشود.
اساساً، NEO و Onchain ممکن است مسیر میانی بسیار مورد نیاز بین سیستم های بلاک چین کاملاً غیر متمرکز، غیرقابل تنظیم و ناشناس مانند بیت کوین و رعایت احراز هویت مشتری(KYC) متعارف حساب های بانکی و کارت های اعتباری امروزی را هموار کنند.
با استفاده از یک رویکرد همه جانبه که تلاش میکند نیازهای همه طرف‏ها – کاربران منفرد، مشارکت کنندگان شبکه مانند ماینرها، معامله کنندگان مشارکت کننده، مشاغل خصوصی و حتی تنظیم کننده ها را درگیر کرده و برآورده سازد. این دو ممکن است بهترین گزینه برای ارائه راه حلی جامع برای شکاف جاری بین تنظیم کننده های اقتصاد بسته و علاقه مندان به سیستم رمزگذاری رمز ارز با سیستم باز باشند.

راه حلی برای چین؟
پلتفرم نئو به عنوان پایه و اساس مفهوم DNA Onchain عمل می کند NEO بلاک‏چین غیر متمرکز و عمومی را ارائه میدهد در حالی که DNA آنچین، نیاز به بلاک‏چین خصوصی را برطرف میکند. پیوند دادن این سیستم ها ممکن است بهترین هر دو جهان را فعال کند.

آنچین قبلاً تأییدیه DNA را از دولت گوییانگ (Guiyang) ، مرکز استان گوییژو (Guizhou) در جنوب غربی چین دریافت کرده است.
علیرغم موضع سختگیرانه آن در مورد ارزهای رمزنگاری شده غیر متمرکز و ارز اولیه سکه (ICOs) ، شایعات در حال افزایش است که ممکن است دولت به دنبال راه حلی جایگزین باشد و همچنان برای همکاری با شرکت هایی که مایل به بازی با قوانین آن هستند، باز است. در صورت صحت، نئو و آنچین به عنوان مشارکت های محلی چینی، مدعیان اصلی خواهند بود.
اگر بتوان فناوری امیدوار ‏کننده‏ی Onchain را پذیرفت و با دولت چین و مشاغل، با ایجاد یک راه حل همه جانبه، پذیرش گسترده NEO را تا حد زیادی افزایش میدهد.

تفاوت‌های نئو و اتریوم

ساختار بلاک چین نئو و اهداف پیدایش ارز دیجیتال آن شباهت‌هایی با اتریوم دارد و آن را اتریوم چینی می‌نامند؛ اما این دو ارز دیجیتال چهار تفاوت عمده با هم دارند:
متمرکز در مقابل غیر متمرکز: با اینکه نئو رمزارزی مردمی و دموکراتیک معرفی شده است، Onchain هنوز بر پلتفرم کنترل کامل دارد؛ برای مثال می‌تواند کل شبکه را بدون نیاز به توافق کاربران ارتقا بدهد. در مقابل، ارز دیجیتال اتریوم به‌صورت کاملا غیر متمرکز ساخته شده است.
رمزارز: بلاک چین اتریوم تنها یک رمزارز با نام اتر دارد و به دلیل محبوبیت زیاد، عبارت «اتریوم» نشان‌دهنده‌ی همان اتر است. در مقابل، نئو دو رمزارز با نام‌های NEO و GAS دارد و هرکدام هدفی متفاوت را دنبال میکند.

تغییر در کد یا پروتکل شبکه (فورک)
اگر در یک شبکه، ارتقایی معرفی شود و به تأیید تعدادی کافی از اعضای آن شبکه نرسد، شاخه‌‌ای موازی با آن شبکه به وجود می‌آید. یکی از تفاوت بیت کوین و نئو معروف‌ترین هاردفورک‌های تاریخ ارزهای دیجیتال مربوط به شبکه‌ی اتریوم است که در نتیجه‌ی آن اتریوم کلاسیک به وجود آمد. به دلیل نحوه‌ی برنامه‌نویسی شبکه‌ی نئو، رخ دادن این اتفاق برای آن غیر ممکن است.

آینده‌ ارز دیجیتال نئو

با توجه به ویژگی‌های گفته‌شده درباره‌ی رمزارز نئو و حمایت دولت و سرمایه‌گذاران چینی از آن، به نظر میرسد این ارز دیجیتال نه‌تنها برای دولت چین بلکه برای سایر دولت‌های خارجی نیز گزینه‌ای جذاب باشد. از طرفی ممکن است به خاطر اصل و نسب چینی، آنچنان مورد حمایت و محبوبیت کاربران غربی نباشد. در کنار این عوامل وجود رقیبی قدرتمند مانند اتریوم چالشی برای نئو به حساب میآید. در کل با توجه به سخت‌گیری‌های دولت چین در مورد رمزارز‌ها و حمایت آن از آن‌چین (Onchain)، به دلیل همکاری نئو و آن‌چین این رمزارز میتواند آینده‌ای درخشان داشته باشد.

تفاوت کوین و توکن ارز دیجیتال چیست؟

کاربران در بدو ورود به دنیای کریپتوکارنسی و بلاک چین، در درک دو مفهوم کوین و توکن با مشکل مواجه می‌شوند. عدم شناخت درست تفاوت کوین و توکن سبب شده بسیاری، آن‌ها را به جای یکدیگر به کار برده و در عین حال نسبت به اشتباه خود بی‌خبر باشند. برخی دیگر به طور کلی، هر ارز مجازی را با نام Coin یا Token خطاب می‌کنند!با این حال، تفاوت‌هایی بسیار مهم بین توکن های رمزنگاری شده و سکه های رمزنگاری شده وجود دارد.

سکه یا کوین ارز دیجیتال چیست؟

منظور از یک کوین دیجیتالی، یک نوع دارایی بومی (نیتیو – Native) در بلاک چین خود است. به عنوان نمونه بیت کوین، لایت کوین و اتریوم را در نظر بگیرید. این اشکال مجازی از سرمایه، در بلاک چین منحصربه‌فرد خود وجود دارند؛ بیت کوین، لایت کوین و اتریوم به ترتیب روی بلاک چین‌هایی جداگانه با همین نام کار می‌کنند.

با استفاده از سکه دیجیتال تمام افراد قادر به ایجاد تراکنش و انجام معامله با یکدیگر خواهند بود. در اینجا، خبری از انتقال کوین های فیزیکی بین ارسال‌کننده و دریافت‌کننده نیست. تمامی سکه ها در قالب یک سری دیتا روی دیتابیسی بزرگ ذخیره شده و وجود فیزیکی و خارجی ندارند. در دنیای کریپتوکارنسی، دیتابیس را با نام بلاک چین یا دفتر کل خطاب می‌کنند. این پایگاه داده کلیه معاملات را ردیابی کرده و توسط رایانه‌هایی قرار گرفته در سراسر دنیا، بررسی و تایید می‌شود.

این نوع دارایی را می‌توان شبیه به پول و ارز واقعی در زندگی روزمره خرج کرد (اگر فروشنده کالا یا ارائه‌دهنده سرویس، آن‌ها را قبول کند). در بسیاری از کشورها و مناطق دنیا، بیت کوین یا اتریوم داخل والت ارز دیجیتال خود را می‌توان کاملا شبیه به اسکناس‌های داخل کیف پول چرمی یا حساب بانکی دانست.

یک تفاوت کوین و توکن این است که سکه هدف دیگری به جز خرج شدن شبیه به پول عادی، ندارد. موارد استفاده از آن‌ها را در ادامه بررسی می‌کنیم:

انتقال وجه (انتقال سریع پول مخصوص حین انتقالات بین‌المللی)

ذخیره ارزش (نگهداری با هدف در امان ماندن از تورم و امید به افزایش آتی قیمت)

به عنوان یک واحد حساب‌رسی (قیمت‌گذاری کالاها یا خدمات بر اساس آن‌ها)

برای درک بهتر این موارد، خرید بیت کوین و سپس کاربرد‌های زیر با استفاده از آن را در نظر بگیرید:

می‌توان از بیت کوین برای خرید انواع کالا یا دریافت سرویس‌های مختلف بر بستر اینترنت استفاده کرد. فروشگاه‌های فیزیکی زیادی در سراسر دنیا نیز از این سکه دیجیتالی پشتیبانی می‌کنند.
بدون رخ دادن اتفاقی خاص، امکان ذخیره‌ کردن بلند مدت بیت کوین فراهم است. همواره قادر به تبدیل کردن این کوین به وجه رایج مورد استفاده در کشور خود یا سایر ارزهای دیجیتال خواهید بود.

یکی از مهم‌ترین تفاوت های کوین و توکن عدم کاربرد سکه خارج از موارد بالا است. بیت کوین به عنوان نخستین و مهمترین رمز ارز دنیا را نمی‌توان برای به دست آوردن تعداد واحد‌هایی بیشتر در حسابی خاص ذخیره کرد. همچنین استفاده از یک اپلیکیشن، در گرو داشتن آن نیست. تنها کاربرد، استفاده به عنوان پول شبیه به طلا یا هر نوع دارایی دیگر است.

با این حال، مقایسه توکن و سکه نشان داد برخی کوین ها نظیر اتریوم، نئو و دش، یک سری ویژگی‌های اضافی ارائه کرده و خارج از شکل دیجیتالی پول نیز کاربرد دارند. در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

اتر (ETH) برای پرداخت کارمزد تراکنش‌ها در شبکه اتریوم کاربرد دارد. می‌توان روی شبکه اتریوم توکن های جدید ایجاد کرد، اما اتر همچنان برای ارسال یک توکن ضروری است. دستمزد و پاداش استخراج‌کنندگان (کامپیوترهای تاییدکننده تراکنش‌ها در شبکه اتریوم) با اتر پرداخت می‌شود.

نئو (NEO) را می‌توان برای به دست آوردن سود، طی مدت زمانی مشخص در یک کیف پول یا حساب کاربری خاص قفل کرد. شبیه به مورد قبلی، روی شبکه نئو نیز امکان ایجاد توکن فراهم است. حین ارسال یک توکن روی شبکه نئو، باید از طریق این سکه (NEO) کارمزد را بپردازید.

افرادی که تعداد مشخصی کوین دش (DASH) در اختیار دارند، در تصمیم‌گیری‌های مربوط به توسعه و اعمال تغییر برای بهبود شبکه این ارز دخالت داده خواهند شد. بعد از مطرح شدن یک پیشنهاد، افراد دارنده تعداد کافی از سکه نام برده، درباره تایید یا رد پیشنهاد نظر می‌دهند.

توکن ارز دیجیتال چیست؟

ممکن است تمامی اشکال دیجیتال دارایی را ارز دیجیتال، رمز ارز یا مخصوصا سکه (کوین) خطاب کنید، اما از نظر مفهوم، این کار درست نیست. تفاوت مهمی بیت کوین و توکن وجود دارد.
توکن ‌ها فاقد بلاک چین مستقل بوده و روی بلاک چین‌های موجود ایجاد می‌شوند. به لطف ایجاد و تسهیل قراردادهای هوشمند، اکنون معروف‌ترین و پرکاربردترین بلاک چین به منظور خلق توکن های جدید بر بستر آن، اتریوم محسوب می‌شود. موارد ساخته شده روی بلاک چین اتریوم را با عنوان توکن های ERC-20 می‌شناسند. به عنوان نمونه‌ای دیگر می‌توان به نام NEP-5 برای توکن های متولد شده بر بستر بلاک چین نئو اشاره کرد. در هر یک از این پلتفرم‌ها، افراد قادر به ایجاد یک Token سفارشی برای خود خواهند بود.

برای ایجاد یک گزینه جدید، به دانش فنی زیادی احتیاج نیست. البته این کار برای یک فرد تازه وارد و بدون دانش کافی راحت نخواهد بود، اما با داشتن کمی تجربه در زمینه برنامه‌نویسی، زمان زیادی طلب نمی‌کند. البته در این مسیر باید تعدادی سکه بومی مربوط به بلاک چین مورد استفاده را خرج کنید. به عنوان نمونه در صورت انتخاب اتریوم به عنوان بستر ایجاد توکن جدید خود، می‌بایست چند کوین ETH را به منظور درخواست از ماینرها برای اعتبارسنجی تراکنش‌های مربوط به Token تازه، خرج کنید.

تفاوت اهداف کوین و توکن

هدف از خلق بیشتر توکن ها، استفاده در اپلیکیشن‌های غیر متمرکز یا همان دی اپ‌ها بوده است. وقتی توسعه‌دهندگان Tokenهای خود را ایجاد می‌کنند، امکان مشخص کردن تعداد موجود در چرخه و همچنین محل ارسال آن‌ها مهیا است. در اینجا آن‌ها مجبور به پرداخت هزینه‌ای در قالب سکه بومی مربوط به بلاک چین مورد استفاده خواهند بود.

بعد از ایجاد، کاربران به منظور استفاده از ویژگی‌های در نظر گرفته شده برای یک اپلیکیشن خاص، باید از توکن انحصاری مربوط به آن استفاده کنند. به عنوان نمونه می‌توان به توکن Musicoin اشاره کرد که امکان دسترسی به ویژگی‌های پریمیوم پلتفرم Musicoin نظیر تماشای یک موزیک ویدیو را فراهم می‌کند.

بایننس به عنوان بزرگترین صرافی ارز دیجیتال دنیا نیز یک توکن اختصاصی برای خود دارد. مزیت آن، کاهش پنجاه درصدی تراکنش‌های انجام شده با استفاده از توکن BNB در این صرافی در مقایسه با سایر کوین ها و توکن ها است.
اما هدف از ایجاد یک سری Tokenها، کاملا متفاوت است؛ برخی توکن ها برای نمایش یک شیء فیزیکی ایجاد می‌شوند. به عنوان نمونه، تصمیم برای فروش خانه خود از طریق یک قرارداد هوشمند را در نظر بگیرید. به طور واضح، نمی‌توان منزل خود را داخل یک قرارداد هوشمند قرار داد! در اینجا توکنی جدید ایجاد خواهید کرد، توکنی که به عنوان منزل شما (یک شیء) در دنیای مجازی ایفای نقش می‌کند.

توکن‌ها چطور کار می‌کنند؟

توکن ها برای تعامل با اپلیکیشن‌های غیر متمرکز ساخته شده روی بلاک چین‌های مختلف استفاده می‌شوند. به عنوان نمونه‌ای دیگر می‌توان به Civic با توکن CVC اشاره کرد. اپلیکیشن نام برده، هویت‌های رمزنگاری شده روی بلاک چین اتریوم را ردیابی می‌کند. هدف از توسعه، ارائه راهی ارزان‌تر، قابل اعتمادتر و کارآمدتر برای بررسی هویت‌ها بوده است. با بررسی چگونه کارکرد آن بیشتر به تفاوت بین سکه و توکن و نحوه کار یک Token پی خواهید برد .برای رفتن به یک سفر خارجی طی تعطیلاتی چند روزه، در مکان‌های مختلف در طول مسیر مجبور به تایید هویت خود خواهید بود.

مزیت بزرگ ایجاد توکن

بررسی و مقایسه تفاوت کوین و توکن یک مزیت بسیار بزرگ خلق Token جدید را نشان داد. از آن جایی که توسعه‌دهنده یک دی اپ و توکن، مجبور به ایجاد بلاک چین اختصاصی خود نیست، صرفه‌جویی زیادی در زمان و پول خواهد شد. توسعه‌دهندگان در این زمان، در عین بهره بردن از تمام ویژگی‌های امنیتی سکه بومی بلاک چین انتخاب شده، از مزایای ارزهای دیجیتال در اپلیکیشن خود استفاده می‌کنند.

پول و زمان تنها چیزی نیست که با ایجاد توکن به جای کوین صرفه‌جویی خواهد شد. در صورت خلق یک بلاک چین و سکه به جای دی اپ‌ و توکن، مجبور به یافتن ماینرهای تازه برای اعتبارسنجی تراکنش‌های این شبکه خواهید بود. این در حالی است که طبق توضیحات بالا، با پرداخت مبلغی مشخص در قالب کوین بلاک چین مورد استفاده، ماینرهای آن تراکنش‌های مربوط به توکن شما را نیز اعتبارسنجی خواهند کرد.

عدم توانایی به منظور یافتن تعداد زیادی ماینر برای شبکه خود، به معنی ضعف آن در برابر حملات سایبری است. از طرفی افراد ترجیح می‌دهند عضو شبکه‌ای قدرتمند باشند. به همین دلیل این روزها، یافتن عضو برای یک بلاک چین جدید کار بسیار دشواری است.

نتیجه‌گیری از مقایسه کوین و توکن

سکه یا توکن، بومی بلاک چین خود است، اما توکن می‌تواند بر بستر یک بلاک چین دیگر ایجاد شود. تفاوت کوین و توکن در اینجا استقلال یا عدم استقلال از نظر داشتن یک بلاک چین منحصربه‌فرد است. کوین ها اغلب به عنوان پول دیجیتال کاربرد دارند، هر چند برای برخی از آن‌ها به خاطر ویژگی‌های شبکه، کاربردهای بیشتری نیز در نظر گرفته شده است. به عنوان نمونه می‌توان به استفاده برای پرداخت کارمزد اپلیکیشن‌ها، تراکنش‌ها و قراردادهای هوشمند اشاره کرد.
توکن ها بر اساس اهدافی متفاوت متولد می‌شوند. اگر هدف استفاده در یک دی اپ خاص باشد، کاربرد بر طبق این اپلیکیشن مشخص خواهد شد. در برخی مواقع از آن‌ها برای دادن حق مدیریت به کاربران شبکه استفاده می‌شود. انجام تراکنش داخل یک دی اپ یا ارائه سرویسی خاص نظیر تخفیف 50 درصد بایننس برای تراکنش‌های ایجاد شده با توکن خود، نمونه‌ای از دیگر کاربردها است.

تفاوت کوین و توکن چیست؟

غالب افرادی که تازه وارد عرصه معاملات ارزهای دیجیتال میشوند در بررسی تفاوت بین کوین و توکن گیج میشوند و گاهی اوقات این اصطلاحات را به جای یکدیگر به کار میبرند و یا هنگام مراجعه برای کیف پول دیجیتال خود، از نام هر دو آنها همزمان استفاده میکنند. در حالی که تفاوت زیادی بین کریپتو کوین‌ها و کریپتو توکن‌ها وجود دارد که هر کسی که قصد ورود به معاملات ارزهای دیجیتال را داشته باشد، باید آنها را بداند.

تفاوت کوین و توکن

کوین چیست؟

کوین‌ها یا همان سکه‌های دیجیتال، درواقع نوعی از دارایی هستند که بلاکچین مخصوص به خود را دارند. برای مثال میتوان به ارزهایی مانند بیت کوین، لایت کوین و یا اتر اشاره کرد که هر یک از آنها بلاکچین خاص خود را دارند.

درواقع میتوان گفت که بیت کوین فقط در بلاکچین بیت کوین کار میکند، اتر فقط در بلاکچین اتریوم کار میکند و به همین شکل، دیگر انواع کوین‌ها نیز فقط در بلاکچین مخصوص خودشان کار کرده و ارزش دارند.

معاملات سکه‌های دیجیتال میتوانند بین فردی با فرد دیگر انجام شود اما در طی این معامله، هیچگونه سکه فیزیکی‌ای هنگام ارسال و یا دریافت آنها، جا به جا نمیشود. تمامی این سکه‌ها داده‌هایی در این پایگاه داده عظیم جهانی هستند و این پایگاه داده (یا همان بلاکچین) کلیه معاملات مربوط به این سکه‌ها را ردیابی کرده و آنها را بررسی و تایید میکند.

اگر با بلاکچین آشنایی ندارید، حتما سعی کنید اطلاعاتی درباره آن به دست آورید. چرا که درک مفهوم بلاکچین در درک تفاوت کوین و توکن اهمیت زیادی دارد.

کوین چگونه استفاده می شود؟

تفاوت کوین و توکن

سکه‌های دیجیتال فرقی با سکه‌های فیزیکی ندارند و معمولا به همان شکلی استفاده میشوند که ما از سکه‌ها در دنیای واقعی استفاده میکنیم. یعنی درواقع آنها هم دقیقا مثل سکه‌های دنیای واقعی، ارزش مالی داشته و به عنوان پول استفاده میشوند.

همانطور که ما در دنیای واقعی برای نگهداری سکه‌هایمان از قلک یا کیف پول استفاده میکنیم، در بستر مجازی نیز انواع مختلفی از کیف پول‌های الکترونیکی وجود دارند که میتوانیم سکه‌های دیجیتال خود را در آنها ذخیره کنیم. پس در کل میتوان گفت که سکه‌ها از لحاظ مالی تفاوتی با پول واقعی ندارند. از سکه‌ها به هدف‌های مختلفی استفاده میشود که برای مثال میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

– یکی از ویژگی‌های مهم کوین‌ها در این است که میتوان آنها را ذخیره کرد و بعدا آنها را با چیز مفید دیگری معاوضه کرد.

بیت کوین میتواند مثال خوبی برای توضیح تمام این موارد باشد تا بتوانید به خوبی کارایی سکه‌ها را درک کنید. از بیت کوین می‌توان برای پرداخت قیمت مربوط به انواع مختلفی از کالاها و خدمات در سراسر فضای اینترنت استفاده کرد و حتی در بسیاری از مکان‌های واقعی نیز می‌توان آن را به کار برد.

تفاوت کوین و توکن

همچنین بیت کوین این قابلیت را دارد که برای مدت زمانی طولانی آن را ذخیره کنید و هیچ اتفاقی هم برایش نمیافتد و بعدها اگر بخواهید میتوانید آن را با چیزی با ارزش برابر با مقدار بیت کوینی که دارید، معاوضه کنید. علاوه بر این تمامی چیزهایی که خریداری میکنید میتوانند به واحد بیت کوین قیمت گذاری شوند.

به جز این کاربردهای پولی و مالی، بیت کوین هیچ کاربرد دیگری ندارد اما انواع دیگری از سکه‌های دیجیتال هستند که ویژگی‌های بیشتر و مفیدتری به عنوان یک نوع پول دارند. با هم ویژگی‌های برخی از آنها را بررسی میکنیم:

– اتر (Ether)

از اتر به عنوان واحد پول برای معاملات شبکه اتریوم استفاده میشود که در آن میتوان روی اتریوم، توکن ایجاد کرد اما برای ارسال این توکن‌ها به اتر نیاز است.

– نئو (NEO)

نئو نیز مانند دیگر انواع سکه‌های دیجیتال، در کیف پولتان ذخیره شده و روی آن سود میرود. سود سهام کریپتو کوین‌ها به انواع خاصی از دارایی‌ها اهدا میشود. به سهام نئو، GAS گفته میشود. این مبلغ به کاربرانی پرداخت میشود که سکه‌ها را در کیف پول خود ذخیره میکنند. این امکان فقط در بلاکچین‌هایی وجود دارد که از توافق PoS (Proof of Stake) پیروی میکنند. برای انتقال نئو نیز مانند اتر باید مقداری GAS به عنوان هزینه تراکنش بپردازید.

– دَش (DASH)

دش این امکان را به کاربران میدهد که برای به روزرسانی شبکه DASH کسانی که به اندازه کافی دَش داشته باشند، میتوانند برای تصمیم گیری در مورد بروزرسانی‌ها رای دهند و درواقع برای بروزرسانی از نظرات و ایده‌های کاربران نیز استفاده میکنند.

تفاوت کوین و توکن

علاوه بر موارد گفته شده انواع دیگری از سکه‌های دیجیتال نیز وجود دارند. در وب سایت Coinmarketcap تا به حال بیش از 900 نمونه مختلف از سکه‌های دیجیتال نام برده شده است. امروزه بزرگترین دارایی‌های دیجیتال همگی با سکه‌های دیجیتال ارزش گذاری میشوند.

نکته: در کنار اسم هر یک از کریپتو کوین‌ها، تیکری 3 یا 4 حرفی نوشته میشود که نشانگر نام آن است. در عمده معاملات نیز از همین تیکرها به جای نام کامل آن سکه استفاده میشود. برای مثال تیکر بیت کوین به صورت BTC نوشته میشود.

توکن چیست؟

اغلب توکن‌ها را نیز سکه‌های دیجیتال مینامند اما این درست نیست و درواقع یک تفاوت عمده بین توکن‌ها و کوین‌ها وجود دارد.

توکن‌های در بلاکچین‌های موجود ایجاد میشوند. پلتفرم اتریوم متداول‌ترین پلتفرم بلاکچین برای ایجاد توکن است و به توکن‌هایی که در آن ساخته میشوند ERC-20 گفته میشود.

علاوه بر اتریوم، پلتفرم‌های دیگری نیز مانند NEO، Waves، Lisk و Stratis نیز وجود دارند که میتوان روی آنها توکن ایجاد کرد. هر کس میتواند توکن دلخواه خود را در یکی از این سیستم‌ها ایجاد کند.

ایجاد توکن کار خیلی راحتی نیست و معمولا به تازه واردها توصیه نمیشود اما اگر کسی کمی تجربه برنامه نویسی داشته باشد میتواند ساخت آنها را امتحان کند.

هدف استفاده از توکن‌ها

پس از ایجاد توکن، معمولا از آنها برای فعال کردن برنامه‌های خاصی استفاده میشود. به عنوان مثال Musicoin توکنی است که به کاربران امکان دسترسی به آپشن‌های مختلفی را در بستر Musicoin میدهد، مانند تماشای کلیپ موسیقی یا پخش آهنگ. برخی توکن‌ها نیز به هدف نمایش چیزی فیزیکی ایجاد میشوند.